در حدود سال 1450 میلادی ،«تامس گسکوین» رییس دانشگاه «آکسفورد» شکایت می کرد که:

امروزه گناهکاران می گویند:
«من پروایی ندارم که در برابر خداوند چقدر گناه و کار زشت می کنم  ،زیرا با اعتراف و طلب آمرزش در نزد کشیش و خریدن آمرش نامه ی پاپ ،کلا از تمام  معاصی و کفاره ها برائت حاصل می کنم. من آمرزشنامه ی Indulgence پاپ را به چهار یا شش پنس خریده ام ،یا در بازی تنیس با توزیع کننده ی آن ،به عوض داو و شرط ،برده ام.» زیرا  آمرزش نامه فروشان در سراسر کشور پراکنده اند و آمرزش نامه ها را به دو پنس ،گاهی به دو جرعه شراب یا آبجو… حتی به جای مزد فاحشه ای یا در ازای لاسیدن با او می فروشند.»

«آن قدر مکرر در مکرر و برای موارد مختلف و متوارد ،توقیع صادر کرده بودند که مردم ایمان و اعتقادی به نظر آنان ابراز نمی داشتند و کلیسا رابه سوء استفاده های بی شرمانه از سادگی و امید انسان ها متهم می کردند.

در بعضی موارد همچون آمرزش نامه هایی که «یولیوس دوم» در 1510 میلادی و «لئوی دهم» در 1513 میلادی ،صادر کردند ،عبارت بندی رسمی آمرزش نامه ها طوری بود که جز جنبه ی پولی تعبیر دیگری برداشت نمی شد.

یک فرایار عالی رتبه ی فرقه ی فرانسیسیان با خشم بیان می کند که چگونه در تمام کلیساهای آلمان صندوق هایی گذاشته بودند تا آنها که نتوانسته بودند در “سال بخشش” (1450 میلادی) به رم بروند در آنها پول بریزند و برای معافیت و آمرزش از کفارات گناهان خویش ، از همان آمرزش نامه ها دریافت دارند.

این فرایار فرانسیسی ،نیم قرن پیش از لوتر ،مردم آلمان را آگاه ساخت که رم ،با آمرزش نامه ها و وسایل دیگر ،دارد دخیره های آنان را می چاپد.»

منبع :سایت ادیان