نیایش واقعی، یک حالت عرفانی است که درآن، وجود آدمی مجذوب خداوند می‌گردد. با دعا و نیایش خالصانه، ترس، اضطراب و تمام مشکلات برایمان حل می‌شود و احساس می‌کنیم که با خدا یکی شده ایم و او ما را قبول کرده است و در محضرش هستیم.

دعا در شرع مقدس اسلام، یک عمل مستحب به شمار می‌رود. یک عمل "مستحب موکد"که تمام مسلمانان،بر استحباب آن اجماع داشته و دارند. قرآن کریم و احادیث، مسلمین را به دعا امر کرده اند و نیکو بودن این عمل و اجابت دعا از سوی خداوند مهربان در بین مسلمین امری قطعی تلقی شده است به طوری که در حدیث آمده نزد خدا محبوب‌ترین کارها در روی زمین دعا است.

نیاز به دعا و نیایش، مانند نیاز انسان به اکسیژن و آب است و بحث درباب ضرورت آن مورد توجه جدی است، زیرا دعا و نیایش به منزله‌ی عامل پیوستگی روان انسانی با قلمرو و جایگاه اصلی اوست. نیایش، همچون یک فعالیت زیستی، مخصوص وجود ما و به بیان دیگر، به عنوان یک عمل طبیعی بدنی-روانی برای رشد نهایی ما ضروری می‌باشد و نباید آن را در خور افراد ضعیف از لحاظ روحیه یا مکنت مالی دانست.

اعتقاد به خداوند و رسیدن به او، میسر نیست مگر این که بعد از شناخت، یاد یار کنیم و در سفره مناجات با وی همنشین شویم.آری،باید در غم و شادی فرصتی را غنیمت شمریم و با او به نیایش پردازیم و دل را آرامش ببخشیم.

در این باره جبران خلیل جبران می‌نویسد؛ شما در پریشان خاطری و یا در تنگدستی، دست به دعا بر می‌دارید، ای کاش می‌توانستید در اوج شادی و نعمت هم به نیایش بپردازید، زیرا دعا و ثنا چیزی جز استنباط و گسترش تمام و جودتان در فضای لایتناهی نیست و اگربرای تسلی خاطرتان است که ظلمت غم را در فضا پراکنده کنید،همچنین در شادمانی برشماست که شکفتگی دل تان را نمایان سازید.

اکثر بیماری‌های جسمی، ریشه در بیماری‌های روحی دارد. انسانها بر اثر فشارهای روحی، جسم شان ضعیف و آسیب پذیر می‌شود. روان شناسان معتقدند که بیماری‌های روحی و روانی، با یاد و نام یک قدرت بی نهایت، آرام می‌گیرد پس با آرامش روح، مریضی‌های جسمی هم،خوب می‌شود.

انسان موجودی معنوی است که در جهانی معنوی،زندگی می‌کند.این معنویت جنبه خاصی را شامل نمی‌گردد و کار و خانواده و تمامی زندگی او را در برمی گیرد. معنویت چیزی فراتر از ذهن و عقل است. معنویت روح و روان آدمی را در برمی گیرد. وقتی عملی معنوی انجام می‌دهیم،آن را با روح و روان خود انجام می‌دهیم،نه با ذهن و عقل مان.

وقتی در خانواده ها، مذهب و معنویت، به صورت عشق و محبت به یکدیگر و ارتقا اخلاقی تجلی پیدا می‌کند. افراد خانواده‌های موفق روحیه‌ی معنوی را در تمام ابعاد زندگی روزانه نشان می‌دهند.آنها در واقع به آنچه می‌گویند معتقدند و عمل می‌نمایند.

در واقع نیایش، معرفت تلاش آدمی،برای پیوستگی به موجودی نامرئی است که خلاق جهان هستی و روشنایی بخش خرد و راهنما و منجی همگی است.به طور کلی نیایش واقعی، یک حالت عرفانی است که درآن،وجود آدمی مجذوب خداوند می‌گردد. با دعا و نیایش خالصانه ترس، اضطراب و تمام مشکلات برایمان حل می‌شود و احساس می‌کنیم که با خدا یکی شده ایم و او ما را قبول کرده است و در محضرش هستیم.

اغلب اوقات هر آنچه از خدا می‌خواهیم به دست خودمان برآورده خواهد شد.و زمانی که در پناه خداوندقرار می‌گیریم خود را بخشیده به حساب می‌آوریم تمامی این احوال  روح و جسم آدمی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. دعا و نیایش مغزرا به کار می‌اندازد و راه درست و صحیح را به انسان نشان می‌دهد.تکرار دعاها و بیرون کردن اندیشه‌ها باعث می‌شود تا تغییرات فیزیولوژیکی در خود پدید آوریم و با امراض و بیماری‌های روحی و جسمی از جمله افسردگی‌ها و بیماری‌های قلبی و....مبارزه کنیم و پیروز شویم دعا و نیایش در بهبود بیماری‌ها اثر بخش بوده است به وسیله دعا و حضور قلب خود را از درمان‌های پرهزینه‌ی دارویی نجات می‌دهیم. مذهب و نیایش برای سلامت افراد مفید می‌باشد در علم پزشکی در سرتاسر دنیا این عمل توسط پزشکان در مطالعه و پژوهش هایی که بر روی بیماران خود انجام داده اند به این نتیجه رسیده اند که درجه ایمان مذهبی در درمان بیماری‌های روحی و جسمی تاثیر به سزایی دارد.

علامه فقید محمد تقی جعفری در باب گفته اند؛ البته از نظر واقعی، توجه انسان در همه حال به خداوند بزرگ بسیار مطلوب است ولی معنای ان اصل چنین نیست که ما کوشش‌ها و فعالیت‌های خود را رها سازیم و دعا را وسیله مادی و معنوی قرار بدهیم.این توهم پوچ به خصوص در دین اسلام که شالوده‌ی خود را روی اصل"وان لیس للا نسان الا ما سعی و ان سعیه سوف یری"گذاشته است،به طور جدی محکوم شده است.این شخص در حقیقت خداشناس نیست زیرا کسی که خداشناس باشد باید بداند که خداوند این دنیا را جایگاه کار قرار داده و وسایل آن را در اختیار انسانها گذاشته است. دوم آن که دعا برای بدست آوردن وسایل غیر مستقیم است که در صورت انقطاع،ضرورت پیدا می‌کند زیرا دعا هرگز محالات را امکان پذیر نمی‌سازد.پس دعا نیز نمودارکننده‌ی وسایلی است که جز معلومات نبوده اند و دستور خداوند این است که با وجود وسایل طبیعی و مستقیم هدف‌های خود را تعقیب نماییم.